මගේ කොමියුනිකේෂන් එක ඉස්සරහා මොන්ටිසෝරියක් තියෙනවා. ඒකට ලස්සන තරුණ අම්මලා උදේ ළමයි ගෙනැත් දාලා එළියෙ කියව කියව ඉන්නවා. මගේ කඩේටත් සමහරු එනවා ලිපිද්රව්ය ගන්න. රොෂාන් ඒ දිහා ඇහැ දාගෙන ඉන්නවා මම දැක්කා. මෙහෙම රොෂාන් එක්ක කතා කර කර ඉන්න අතර, ඒ මොන්ටිසෝරියේ බබෙක්ගෙ අම්මා කෙනෙක් කඩේට එනු අපි දැක්කා. “මාර කෑල්ලක්” රොෂාන් කිවුවා ඒ ගෑනිගේ මුහුණේ හරි අහිංසක ලස්සනක් තියෙන්නේ. ඇඟත් නියමයි. පපුව අසාමාන්ය විදිහට ලොකුයි. ඒ රොෂාන් කැමතිම අංගයක් බව මම දැන් දන්නවා. ඒත් පුක නම් පපුවට ගැලපෙන තරම්ම ලොකුවට තිබ්බෙ නැහැ. නමුත් ඒකත් අවශ්ය තරම් ලොකුවට ලස්සනට තිබ්බා. ගෑනි තන් දෙක වන වන ඇවිත් කඩේට ඇතුලු වෙලා “ඉන්ටර්නෙට් යන්න පුළුවන්ද” කියා මගෙන් ඇසුවා. මෙයා මීට කලින් දවස් කීපයක්ම මෙහෙම ඇවිත් තියෙනවා. එක දවසක් කොම්පියුටර් හදනවද කියලත් ඇහුවා. ගෑනි බොක්ස් එක ඇතුලට ගියහම මම රොෂාන්ට විස්තරේ කිවුවා. ගෑනි එන්නේ ස්කයිප් වලින් මිනිහට කතා කරන්න. මිනිහ පිට රටක. ගෙදර කොම්පියුටරේ කැඩිලා නිසා තමයි මෙහෙට එන්න ගත්තෙ. “තව ටිකකින් අහයි ස්කයිප් ඇර ගන්නෙ කොහොමද කියලා.” මා කී ලෙසම ඇය එහෙම ඇහුවෙ නොදන්න කමටයි. වෙනදට මම කරන්නෙ බොක්ස් එක ළඟට ගිහින් කරන්න ඕනෙ දෙවල් කියා දෙන එක. ඒත් අද රොෂාන් වහාම පැනලා බොක්ස් එක ඇතුලටම ගිහින් ස්කයිප් ලොග් වෙලාම දුන්නා
.
.
.
.
.
.
උපුටාගත් කතාවකි
0 Comments